E V V 3 L

(Yalçınpınar Ailesi Arşivi’nden…)

*

Bu sabah, Fenerbahçe’nin efsane futbolcularından Zeynel Üner‘in (Zogo Zeynel) vefatından aşağıdaki mesajla haberdar oldum:

“Kulübümüzün 992 sicil numaralı Yüksek Divan Genel Kurul üyesi ve eski sporcularımızdan (Futbol) Zeynel Üner vefat etmiştir. Merhumun cenazesi 17 Nisan 2012 Salı günü Kızıltoprak Camii’nde kılınacak öğle namazını(13.11) müteakip, toprağa verilecektir. Merhuma Tanrı’dan rahmet, kederli ailesi ve yakınlarına başsağlığı dileriz.” (Fenerbahçe Spor Kulübü)

(Zogo) Zeynel Üner 94 yaşındaydı ve büyükamcam santrfor Yaşar Yalçınpınar‘ın birlikte futbol oynadığı en yakın dostlarından, semt arkadaşlarından biriydi. Kulübümüzün efsane başkanı Sn. Faruk Ilgaz, 11 Şubat 2011 tarihli Fenerbahçe Gazetesi’nde Zeynel Üner’e ve futbol geçmişine ilişkin önemli bir yazı kaleme almış, bu yazıda büyükamcam Yaşar Yalçınpınar ile Zeynel Üner‘in dostluğunu işaret eden ilginç bir hikâyeyi de aktarmıştı. Sn. Faruk Ilgaz’ın kaleme aldığı bu önemli yazıyı tüm Fenerbahçe sevdalılarının ilgisine sunuyorum. (Zy)

ZEYNEL ÜNER

Fenerbahçe’nin unutulmaz futbolcusu Fikret Kırcan’ın 20 Ekim 2010 Çarşamba akşamı Fenerbahçe Faruk Ilgaz Tesisleri’nde yapılan anma gecesinde, davetliler arasında elindeki bastonu ile oturan bir kişi gözlere çarpıyordu. Bu zat Allah uzun ömür versin, halen hayatta olan Fenerbahçe’nin en yaşlı efsane futbolcusu Zeynel Üner idi. Yeni neslin Zeynel’i tanıma imkânı bulamamış olması nedeniyle onu tanıtmaya çalışacağım.

Eski günlerde Fenerbahçe Stadı ilkel olduğu zamanda Kadıköy’deki futbola meraklı gençler mahalleler asındaki çeşitli arsalarda maçlar yapıyorlardı. O tarihlerde Kadıköy’ün muhtelif semtlerinden: Moda, Kuşdili, Bakla tarlası, Kızıltoprak, Erenköy, Bostancı, Hasanpaşa, İbrahimağa mahallelerindeki çayır ve arsalarda yetişen gençler çoğunlukla Fenerbahçe kulübüne giriyorlardı.

Bu anlamda zaman içinde, Moda’dan; Esat Kaner, Kuşdili’nden; Yaşar Yalçınpınar, Bakla tarlası’ndan; Fikret ile Semih Arıcan ve Bülent Büyükyüksel, Erenköy’den; Fikret Kırcan, Erol Keskin ile Naim Şukal ve Hasanpaşa’dan; Halit Deringör, Müjdat Yetkiner, Sabri Kiraz ve Zeynel Üner temayüz ederek Fenerbahçe’ye gelmişler ve onun şampiyonluklarında emek vermişlerdi.

Fenerbahçemizin kuruluş yılı olan 1907 senesinden 10 yıl sonra 1917 yılında Kadıköy’de doğan Zeynel Üner’de Hasanpaşa semt sahasındaki maçlarda kendini gösterdi ve İstanbul Liglerinde yer alan Erenköy semtinin Hilal Kulübü’ne girdi. 1930 yılında Fenerbahçe’nin ünlü Milli oyuncusu Kadıköy Modalı Esat Kaner, Zeynel’i görerek onun Fenerbahçe Kulübüne transferini sağladı.

İlk önceleri B Takımında yer alan Zeynel Üner, bir defans oyuncusu olarak, üstün tekniği ve her iki ayağı ile kuvvetli şutları ile arkadaşları arasında “ Atmaca” lakabı ile anıldı. Birkaç yıl sonra, Fenerbahçe’ nin ünlü santrhafı Angelidis (Aytam) futbolu bıraktığından onun yerine A Takım kadrosuna alınarak şampiyonluklar kazandı. 2 yıl sonra yerini Beşiktaş’tan gelen   Halil Köksalan’a ( Kasap Halil) bıraktı.

1936- 37 sezonu İstanbul Şampiyonu olan Fenerbahçe’nin kadrosu şu oyunculardan kurulu idi:

Hüsamettin Böke, Yaşar Alpaslan, Fazıl Arzık, Cevat Sayıt, Zeynel Üner, Mehmet Reşat Nayır, Niyazi Sel, Naci Bostancı, Ali Rıza Tansu, Esat Kaner ve Fikret Arıcan.

Bu kadro 11 takım arasında oynanan lig maçları sonunda attığı 47 gole karşılık yalnız kalesinde 1 gol görerek 33 puanla şampiyon olmuş, ikinci olan Güneş Kulübü de 29 puan almıştı..

Dizinden geçirdiği ağır bir sakatlık sonucu futbolu çok erken bırakmak zorunda kalan   Zeynel Üner iş hayatına atıldı ve İstanbul İETT idaresinden Müşteriler Dairesi Şefliği’nden emekli oldu.

Son olarak Zeynel dostumun bana anlatmış olduğu bir hikâyeyi burada dile getirerek yazıma son veriyorum:

“Futbolcu arkadaşım Yaşar Yalçınpınar ve kız arkadaşlarımızla Belvü Gazinosu’nda oturuyorduk. Bir de baktık ki, o tarihte kulübümüz yönetim kurulunda vazife görmekte olan, sonradan Fenerbahçe Kulübü başkanı olacak  Hacı Bekir Bey orada idi. Biz utanç ve şaşkınlık içinde iken, nur içinde yatsın, Hacı Bekir bey bize bir garson ile zarf içinde 40 lira göndermişti.. Hesabı ödememiz için!..”

Ben de bugün  halen hayatının 93’ncü yılını yaşamakta olan bu sevgili Zeynel Üner ağabeyimin daha uzun yıllar aramızda bulunmasını Yüce Tanrı’dan niyaz ediyorum..

FARUK ILGAZ
11 Şubat 2011
Fenerbahçe Gazetesi

 

Bkz: https://www.fenerbahcegazetesi.com/yazarlar/faruk-ilgaz/31-zeynel-uner

Ayrıca bkz: https://evvel.org/santrfor-yasar-yalcinpinar-1914-1998

Fenerbahçe Spor Kulübü: 2
Trabzonspor: 0

(…)sevdamız / büyüyor omuzlarımızda(…)
birgün girsek biz mezara/ gözümüz kalmaz arkada
evlâdıma miras bu sevda! (…)
HAKLIYIZ, KAZANACAĞIZ!

Tüm Renkler Hızla Kirlendi Masumiyet Sarı-Laciverte Kaldı

Uğradığımız büyük haksızlık ve saldırı karşısında tüm Fenerbahçeliler gibi biz de 3 Temmuz’da derin bir acı ve üzüntü yaşadık. Okuduğumuz kitapları kavrayamaz,  hazırladığımız makaleler üzerinde kalem oynatamaz, yediğimizden-içtiğimizden haz alamaz hale geldik. Ama o gün, dünyanın dört bir yanında sarı-lacivert renklere gönül verenler gibi Fenerbahçe’yi ne kadar çok sevdiğimizi daha iyi anladık.

Zaman içerisinde Fenerbahçe Spor Kulübü Başkanı Aziz Yıldırım ve arkadaşlarının sergilediği sağlam duruş, öfkemizi umuda dönüştürdü. “60 yaşındayım ben yatarım. Yeter ki  Fenerbahçe aklansın” sözlerinde cisimleşen vakur tutum, bu badireden daha güçlü, daha kararlı, daha kenetlenmiş bir biçimde çıkacağımıza olan inancımızı pekiştirdi.

7 düvelin değil 17 düvelin bile gücü sahada yetmeyince, kurumlaşma hamlemize ufukları dar gelince, komplolarla Fenerbahçelilerin emeğini, futbolcularımızın alın terini çalmak, “bizi kör kuyularda Fenersiz koymak” istediler. Ama bu oyunlara pabuç bırakmayacağımıza, geçen yılın “5 dalda 5 şampiyonluk” başarısına 2012′de 6. bir şampiyonluğu, hukuk alanındaki zaferimizi de ekleyeceğimize inanıyoruz.

Suskun bırakılmış bir toplumda, takımımıza, yöneticilerimize sahip çıkarken, aynı zamanda bu ülkedeki tüm haksızlıklara, adaletsizliklere, hukuksuzluklara karşı da anlamlı bir tutum sergilediğimize, tüm altta kalanların sesi olarak sadece Fenerbahçelilik değil, aynı zamanda yurttaşlık görevimizi yerine getirdiğimize inanıyoruz. Fenerbahçe Başkanı da omurgalı savunmasında, özel yetkili mahkemeleri teşhir ederken, iddianamenin hukuksuzluğunu, mesnetsizliğini gözler önüne sererken, sorgulamadaki insan haklarına ziyan yöntemlere mercek tutarken, bir kısım medyanın meslek ahlakının nasıl yerlerde süründüğüne dikkat çekerken, belki de onca yıl Fenerbahçe’ye yaptığı hizmetin daha fazlasını bir kertede bu ülkeye yapmıştır. Bu vesileyle milyonlarca kişinin hukuk ve adalet sistemi üzerine tekrar düşünmesini, diğer davaları da kuşkucu bir gözle sorgulamasını, bazı çevrelerin nasırına basanların nasıl da kolaylıkla örgüt liderliğiyle/üyeliğiyle suçlanabileceğini ibretle izlemesini sağlamıştır. Bu savunma bizlere onur katarken, sorumluluğumuzu da artırdı. Keza, dümen suyunda gidenlerin de, 9 değil 19 kusurlu hareketi ifa etseler dahi nasıl cezasız kalabileceği gözler önüne serildi. Akıl, vicdan, hakkaniyet duyguları bazı “renklere” ve çokbilmiş zihinlere hitap etmiyorsa, o da Fenerbahçelilerin suçu değil. Artık birilerinin futbolun yalnızca Fenerbahçe düşmanlığı olmadığını öğrenmesi gerekiyor.

Diplomalarımızın fazlalığına kimse bakmasın, bizim de sevinç ve hüzün pusulamız Fener’e ayarlı, yüreğimiz sarı-lacivert çubukluyla bezeli. Bizler de 3 Temmuz’dan sonra, “sevdamıza kimsenin engel olamayacağını” daha  iyi anlayanlardanız. İleride aşk cümlelerinin,“biz seversek Fenerli gibi severiz” biçiminde kurulacağı bilinciyle, Topuk Yaylası’nda, Bağdat Caddesi’nde, Silivri’de, Çağlayan’da, Papazın Çayırı’nda olduğu gibi, her daim sevdamızın peşinden gideceğimizi dosta düşmana ilan ediyor,  bu haklı ve anlamlı kavgada Fenerbahçe’nin daima yanında olduğumuzun bilinmesini istiyoruz.

Eski günlerdeki gibi, düşman çatlatmak için bir kez daha: Ya Ya Ya Şa Şa Şa Fenerbahçe Çok Yaşa!

(Not: imzalar alfabetik sıraya göredir.)

Doç. Dr. Ali Yılmaz, Dr. Arzu Kader Harmancı, Öğr. Gör. Dr. Ata Özdemirci, Prof. Dr. Aydın Gürel, Prof. Dr. Aziz Konukman, Doç. Dr. Beril Durmuş, Dr. Bilge Gürsoy, Doç. Dr. Burak S. Gülboy, Prof. Dr. Bülent Kozanoğlu, Prof. Dr. Cengiz Yılmaz, Öğr. Gör. Dr. Ceyda Aysuna, Yrd. Doç.Dr. Cüneyt Bozer, Dr. Derya Kömürcü, Y. Doç. Dr. Değer Eryar, Prof. Dr. Dilek Çetindamar Kozanoğlu, Prof. Dr. Emine Yazıcıoğlu, Prof. Dr. Ercan Eyüboğlu, Prof. Dr. Erinç Yeldan, Yrd. Doç. Dr. Erdal Yılmaz,  Öğr. Gör. Erden Kosova, Prof. Dr. Fatih Özçelik, Y. Doç. Dr. Funda Sibel Pala, Y. Doç. Dr. Gökçer Özgür, Y. Doç. Dr. Hakan Güneş, Doç. Dr. Hakan Yıldırım, Prof. Dr. Hayri Kozanoğlu, Öğr. Gör. Hüsnü Karagözoğlu, Öğr. Gör. Dr. İhsan Yiğit, Y. Doç. Dr. İlkay Boduroğlu, Y. Doç. Dr. İlker Aktükün, Y. Doç. Dr. İsmet Akça, Doç. Dr. Levent Ürer, Öğr. Gör. Mahmut Koyuncu, Prof. Dr. Mehmet Özkan, Doç. Dr. Mustafa Kaplan, Prof. Dr. Nalan Ölmezoğulları, Prof. Dr. Nezih Dağdeviren, Öğr. Gör. Dr. Nihan Yıldırım, Prof. Dr. Osman Koptagel, Prof. Dr. Osman İnci, Prof. Dr. Osman Zaim, Ar. Gör. Ozan Bakır, Prof. Dr. Özer Pala, Y. Doç. Dr. Özgür Bor, Y. Doç. Dr. Özgür Orhangazi, Doç. Dr. Selman Çıkmaz, Doç. Dr. Sevgi Uçan Çubukçu, Y. Doç. Dr. Sevinç Peker, Y. Doç. Dr. Sezai Temelli, Ar. Gör. Sırrı Emrah Üçer, Dr. Sibel Aydoğan, Prof. Dr. Sinan Sönmez, Y. Doç. Dr. Şakir Erdem, Öğr. Gör. Süreyya Evren Türkeli, Öğr. Gör. Tevfik Peker, Tevfik Kızgınkaya, Dr. Uğur Altuğ, Prof. Dr. Ümit Özlale, Öğr. Gör. Dr. Volkan Türker, Öğr. Gör. Dr. Yıldırım Ercan Çalış, Dr. Y. Doğan Çetinkaya, Y. Doç. Dr. Zahide Ayyıldız, Arş. Zafer Yalçınpınar, Ok. Zerrin Özlale

Kaynak: www.vamosbien.org

“Bağımsız ve Birlikte” mottosuyla ilki gerçekleşen “İkametgâh Kadıköy” etkinlikleri kapsamındaki -3 Şubat 2012, Kadıköy Dunia’daki-  “Sanat Bağımsız mı?” başlıklı panelde Fırat Arapoğlu, Rafet Arslan ve İnsel İnal’ın cesaretle dile getirdiği bazı konuları çok önemsiyorum. Karga Mecmua, Nisan 2012 sayısında konuşmanın ikinci bölümünü yayımlamış; https://zaferyalcinpinar.com/sanatbagimsizmi2.jpg adresinden ulaşabilirsiniz.

Ayrıca bkz: https://evvel.org/sanat-bagimsiz-mi-1-firat-arapoglu-insel-inal-rafet-arslan

Ece Ayhan’dan Ahmet Necdet’e yazılmış bir mektup; 80’lerin sonunda, 90’ların başında kaleme alınmış olsa gerek… Eski Dergisi’nin Mart 2003 tarihli 17. sayısında gün ışığına çıkmış. Mektubun tam metnine https://zaferyalcinpinar.com/eceayhananecdet.pdf adresinden ulaşabilirsiniz.

1. Hamiş: Mektubu Evvel Fanzin’e ulaştıran Evin Okçuoğlu hanıma çok teşekkür ederim.

2. Hamiş: Evvel Fanzin kapsamında yaymlanan “Ece Ayhan” başlıklı ilgilerin tümüne https://evvel.org/ilgi/ece-ayhan adresinden ulaşabilirsiniz.

3. Hamiş: “Bakışsız Bir Kedi Kara” adlı Ece Ayhan web sitesine https://zaferyalcinpinar.com/bakissiz.html adresinden ulaşabilirsiniz.

14 Nisan 2012 Cumartesi günü saat 15.00’da gerçekleşecek olan
Pazar Mezatı‘nda Nâzım Hikmet’in kitaplarının çeşitli dillere çevirilerinden
oluşan ilginç bir seri, kitap koleksiyonerleriyle ve heveskârlarıyla buluşuyor.

Bkz: www.pazarmezati.net

*

Hamiş: Evvel Fanzin kapsamında yayımlanan “Nâzım Hikmet” ilgilerinin tümüne https://evvel.org/ilgi/tas-ucak adresinden ulaşabilirsiniz.

Cemal Süreya’nın “Bakaç” adlı çizimi
-Hatay (Meyhanesi) Defterleri’nden…

Hamiş: Evvel Fanzin kapsamında yayımlanan “İmzalı” ilgilerin
tümüne https://evvel.org/ilgi/imzali adresinden ulaşabilirsiniz.

Tarih : 15 Nisan 2012, Saat 14:00
Yer: Rumeli Müzayede Salonu
İstiklal Caddesi, Beyoglu Han, N: 88 K:2
(Galatasaray Lisesi Karşısı)

Bkz:  www.dersaadetmuzayede.com

Facebook Etkinlik Bağlantısı:
https://www.facebook.com/events/259491097472996/

Salâh Birsel’in “Yapıştırma Bıyık” adlı kitabında yer alan “Yazarak Ölmek” başlıklı denemesinin tam metnine https://zaferyalcinpinar.com/yazarakolmek.jpg adresinden ulaşabilirsiniz.

İlk duruşma 10 Nisan’da…

ayrıca bkz:
https://yenisinsiyet.evvel.org

Gariptir siste yürümek
Her taş, her çalı ıssızdır
Herbir ağaç diğerini görmez
Her biri yalnızdır.

(…)

Gerçek bir bilge değildir
Karanlığı bilmeyen
O, kaçınılmaz ve sessizdir
Ayırır insanı her şeyden.

Gariptir siste yürümek
Yaşamak yalnız olmaktır
Hiçbir insan diğerini tanımaz
Her biri yalnızdır.

Hermann Hesse
“Seçilmiş Şiirler (1896-1962)”, Çev: Hilmi Tezgör, 6:45 Yay., 1993, s.35

Biz bu gece burda toplaştık
Unutulmaz dudaklarımız vardı
Gözlerimiz limanlarla dolup taşıyordu
Ve sonra gemiler girdi gözümüze
Ve sonra dudaklar kırlangıç oldu
Ve bir baktık ki bir sonuç olmuştu güneş
Bize bakan kanımıza bitişik
Bütün odalarda ve kirpiklerde

Ve görkemli bir ürperti kapsadı
Sesimizin mirasını

Feyyaz Kayacan
4/7/86

 Hatay (Meyhanesi) Defterleri’nden…

Hamişler:
Bkz: https://evvel.org/hatay-meyhanesi-defterlerinde-feyyaz-kayacan
Bkz: https://evvel.org/?s=feyyaz+kayacan

Evvel Fanzin kapsamında yayımlanan “imzalı” ilgilerin tümüne https://evvel.org/ilgi/imzali adresinden ulaşabilirsiniz.

Hatay Meyhanesi Defterleri, Ümit Bayazoğlu’nun -ki sıkı bir E V V E L fanzin dostudur- editörlüğünde 2003 yılında YKY’den yayımlanmış ve şu an baskısı tükenmiş… 80’li yıllarda Kadıköy-Bostancı’daki Hatay Meyhanesi’ne takılan -başta Cemal Süreya olmak üzere- çeşitli şair, yazar, ressam ve gazetecilerin ortaklaşa tuttuğu bu “meyhane” defterlerinin, dönemin aurasını ve Kadıköy taifesinin imgeselliğini anlamak açısından eşsiz bir efemera kaynağı olduğunu bilen, biliyor; gören görüyor.

Geçenlerde, Soyut Sahaf’ta, “Hatay (Meyhanesi) Defterleri”nin çok ilginç bir özgün baskısına rastladım. Tamamı kuşe kâğıda fotokopi yoluyla basılmış ve beyaz karton kapağıyla ciltlenmiş bu nüshanın 80’lerin sonuna doğru Hatay Meyhanesi dostlarına dağıtılmak üzere, gene Hatay Meyhanesi’nin kendi imkânlarıyla (meyhanenin müşterilerinin desteğiyle) basıldığı anlaşılıyor. (Nüshanın kapağını Semih Poroy çizmiş, dizgisini ve özgün baskısını da Umut Kudat gerçekleştirmiş. Kapaktaki “BİR” ibaresi başka bir cildin daha geleceğini anlatmaya çalışıyor. Bu baskı ile YKY’den yayımlanan kitabı henüz karşılaştırmadım; YKY baskısının kapsamına her şey alınmış mıdır, bilmiyorum. Zaten, konumuz da tamamen “Hatay (Meyhanesi) Defterleri” değil…)

Konumuz, 5 Nisan 1993 tarihinde vafat eden Feyyaz Kayacan’ın birçok etkileyici el yazısı notuyla, dizeleriyle ve görkemli imgelemiyle Hatay (Meyhanesi) Defterleri’nde tekrar karşılaşmamdır: “Feyyaz Kayacan…”  Daha önce Feyyaz Kayacan’a ilişkin olarak Evvel Fanzin kapsamında bazı şeyler paylaşmıştık (Bkz: https://evvel.org/?s=feyyaz+kayacan), ancak Feyyaz Kayacan’ın yaşamına ayrıntısıyla yönelmemiştik.  Şimdi -geç olmadan- odaklanalım:

“Feyyaz Kayacan, 19 Aralık 1919 yılında İstanbul’da büyük bir evde dünyaya gelir. Baba tarafından soylu bir Osmanlı ailesine mensup olan yazarın Büyük babası Reşat Bey, Londra’da Namık Kemal’le Ziya Paşa’nın çıkardığı Hürriyet gazetesini yönetmiş bir şahsiyet, amcası ise Washington’da ilk Osmanlı elçisi olarak görev yapmış bir kişidir. Liseyi İstanbul’da Saint Joseph’te tamamlayan Kayacan, Paris’te École Libre des Sciences Üniversitesi’nde bir yıl kadar siyasal bilgiler, oradan da İngiltere’ye giderek Durham Üniversitesi’nde de iktisat okur. Bu arada Fransızca “Gestes â la Mer” adlı da şiir kitabı yayımlanır. Londra’da gerçeküstücü topluma katılmış, Paris’te de André Breton’la tanışır. Fransızca bir dergide gerçeküstücü akımın özelliğini gösteren şiirleri yayımlanır. İngiltere’de okurken Fransızca yazan bir şair olarak, Türk Şair ve yazarlarını keşfetmesiyle Türkçe yazmaya başlar. Avrupalı yazarlardan James Joyce, Dylan Thomas ve W. Faulkner’den, Türk yazarlardan da Sait Faik Abasıyanık’tan etkilenir. 1950’li yıllarda öykü ve şiirlerini Türkçe yazarak, bunları Türkiye’de Yeditepe, Yenilik ve Türk Dili dergilerinde yayımlatır. Uzun yıllar BBC Türkçe Yayınlar Servisi’nde çalışan yazar, buradan emekli olur ve emekli olduktan sonra da Londra’ya yerleşir. İki kez evlenir ve altı çocuk sahibi olur.

Edebî macerası Şiirle başlayan Feyyaz Kayacan, üç dilde şiir yazan bir şairdir. İlk iki şiir kitabını Fransızca Les Gammes İnsollites-Poemes suivis de Destruction (1935) ve Géstes á la Mer (1943) adıyla çıkarır. Şair ilk şiir kitabı çıktığında bir lise öğrencisidir ve kitapta Feyyaz Fergar adını kullanır. Türkçe Şiirlerini Kaşık Havası (1976) ve Benim Örümceğim Başka (1982) adıyla, son olarak da İngilizce Şiirlerini A Talent for Shrouds (1991) adıyla yayımlar. Onun asıl ünü, birçok yeniliği içinde barındıran öyküleriyle olur. 1950 kuşağı içinde yetkin bir isim olan yazarın Şişedeki Adam (1957), Sığınak Hikâyeleri (1962), Cehennemde Bir Yusuf (1964), Gibiciler (1967), Hiçoğlunun Serüvenleri (1969) ve Bir Deli Değilin Defterleri (1987) adlı öykü kitapları bulunmaktadır. Sığınak Hikâyeleri 1963 yılında TDK Hikâye Ödülü’nü alır. Öykülerinin tamamı, yazarın ölümünden sonra Bütün Öyküler adıyla 1993’te, dört oyununu topladığı Mutlu Azınlık 1968’de, öykü anlayışının hem tematik hem de teknik olarak bir devamı olan tek romanı Çocuktaki Bahçe 1982’de ve Türk Şiirini kapsamlı olarak ele alan Modern Turkish Poetry adlı antolojisi de 1992 yılında yayımlanır. Feyyaz Kayacan, edebiyat dünyasında öncelikli olarak öyküleriyle yer edinmiş bir yazardır. 1950’li yıllardan itibaren yazdığı öykülerinde, gerek dildeki yeniliği gerek modern insanın sorunlarına dikkat çekmesi bakımından modernist ve postmodernist bir eğilim göze çarpar. Gerçeküstücü ve varoluş akımlarına bağlı olarak sıkıntı, bunalım, hiçlik, kuşatılmışlık, özgürlük ve umut onun öykülerindeki başlıca temaları oluşturur.“ (Doç. Dr. Nilüfer İlhan, “Feyyaz Kayacan’ın Çocuktaki Bahçe Romanında Ev Ve Sokak Karşıtlığı Ya Da İçerdekiler Ve Dışardakiler”,  Turkish Studies, Sayı: 6/3 Yaz 2011, s. 903-928)

E V V E L fanzin olarak ikide bir “imgelemin özgürleşmesi” kavramından bahsediyoruz  ya, işte — Feyyaz Kayacan (tıpkı Sait Faik, Vüs’at O. Bener ve Bilge Karasu gibi) bu yolda en büyük ve en sağlam adımları atmış zirve isimlerden biridir, diyebiliriz. Sonuçta, Hatay (Meyhanesi) Defterleri’nin bu ilginç nüshasında bulduğum Feyyaz Kayacan betiklerine https://zaferyalcinpinar.com/hataymeyhanesifeyyazkayacan.pdf adresinden ulaşabilirsiniz.

Betikleri okumayı, okuyabilmeyi size bırakıyorum…

Zy

Hamiş: Evvel Fanzin kapsamında yayımlanan “imzalı” ilgilerin tümüne https://evvel.org/ilgi/imzali adresinden ulaşabilirsiniz.

https://www.googleartproject.com

Bakmakta fayda var…

4.
Bir ıslık çalışmıştık öbür dünya için
bir işaret, tanımak için birbirimizi.
Çalmayı deniyorum umarak
Çoktan ölmüşüz hepimiz de farkında değilmişiz.

Eugenio Montale
“Xenia”, Çev: E. Berköz, İmge Yay., 2000, s.12

1980 sonrası döneme ve içerdiği keşmekeşe genel olarak baktığımızda, çoğu dergi ve yayınevi oluşumunun sıkı, sağlam, derli toplu, ne yaptığını, ne istediğini bilen -yani “sahici”- bir tavırla yola çıktığını söyleyemeyiz. Bu dönemde, uzgörüleri ve özgörüleri doğrultusundaki bir devinimle geleceğe uzanan yayınevi sayısı bir elimin parmaklarının sayısını geçmez. 80’li yıllarda gündemin başköşesine ithal edilen kalkınma ya da endüstrileşme retoriğinin “çözüm” gibi uygulanan neo-liberal hileleri, kültürel yaşamda -telafisi mümkün görünmeyen- bir “bağlamlar kopukluğu”nu (içerik-biçem dengesizliğini) her yere yaymıştır. Yatırım, büyüme, satış ve girişimcilik gibi kavramların yönettiği “Pazar/sürüm hedefleri” hemen hemen tüm yayınevlerinin varoluşunu etkilemiştir: Neo-kapitalizmin tüm fırsatları, tüm editörlerin ve imtiyaz sahiplerinin önündedir artık… Üretilen sahte ihtiyaçlar (altın suyuyla boyanarak abartılmış, göz kamaştırmış küçük farklar) tüketimin “karaktersizleşmesini”, nihayetinde de reklamcılığın yaygınlaştırdığı kültürel emperyalizmin “baskınlaşmasını” gerçekleşmiştir. Sonuçta, edebiyat-sanat heveskârları ve her türden okuyucunun kafasının “bütünüyle” karışması, bilişsel olarak “anlam arayışlar”ın sıfırlanması da bu “yapıcı yıkıcılık” dönemine denk gelir…

Yukarıda bahsettiğim 1980 sonrası oluşan keşmekeş atmosfere kendisini bırakmayıp, açtığı “niche” alanda kültürel yaşamını sürdürebilen “Nisan” Dergisi ile yayınevini son derece “sıkı, sağlam ve sahici” buluyorum.*

2010 yılının Nisan ayından bu yana, efsanevi Nisan Dergisi ve yayınevinin kitaplarında yer alan birçok metni/odağı (özellikle sinema, felsefe ve caz müziği üzerine) EVV3L ilgileri kapsamında paylaşıyoruz. (Bu ilgilere https://evvel.org/ilgi/nisan-dergisi adresinden ulaşabilirsiniz.)

2012’nin Nisan ayına geldiğimizde ise “Nisan” Yayınevi’nin yayımladığı eserlerden bazılarının kapak görüntülerinden oluşan bir görsel derlemeyi paylaşmak, EVV3L ile takipçileri açısından zamanında bir atraksiyon olacaktır. Derlemeye https://zaferyalcinpinar.com/nisankapaklari.pdf adresinden ulaşabilirsiniz.

Sahicilikle
Z. Yalçınpınar
1 Nisan 2012

* Nisan Dergisi’nin “yalnız” kalmadığını da ifade etmekte fayda var… 80’li yıllarda oluşmuş, içerik-biçim dengesini, özgörüsünü ve uzgörüsünü yitirmemiş, savunduğu bağlamlar, yayımladığı kitaplar, çeviriler ve yazar-editör kadrosu açısından geleceğe uzanan (geleceği mümkün kılan) başka yayınevleri ile dergiler de var(dı) elbet; “Ada” Yayınları, “Hil” Yayın, “İyi Şeyler” Yayıncılık, “Tan” Yayınları, “Beyaz” Dergisi, “Sokak” Dergisi böylesine “sahici” oluşumlardır. 2010’ları düşündüğümüzde ise şu yayınevlerini benzer bir varoluş içerisinde görüyorum; “6:45”, “Norgunk”, “MonoKL”…

exdergi
yolunu
yürüyor
insanca.

6. sayı…
Bkz: https://exdergi.com/nesriyat/exdergi-6/

Bugünlerde yaşanan “zulüm/melanet ortamı”nı anlamak için “Papazın Çayırı”nda yer alan şu iki yazıyı okumakta fayda var:

Linç Kültürü ve Beyaz Atlet:
Bkz: https://papazincayiri.blogspot.com/2012/04/linc-kulturu-ve-beyaz-atlet.html

Şike, Ergenekon, Darbe, Challenger’ın Patlaması Hepsi Aziz Yıldırım’ın Suçu!
Bkz: https://papazincayiri.blogspot.com/2012/04/sike-ergenekon-darbe-challengern.html

Karaköy’de vapur satıyor balıkçılar
iskeleden balıklara biniyor yolcular

Anonim

HİÇBİR şey hiçbir şey
açmıyor  bizi
gitmek bile
(…)

Ece Ayhan Çağlar, 1956

Bkz: TAKMA GÖZ

Hamiş: “Bakışsız Bir Kedi Kara” adlı Ece Ayhan Web Sitesi’ne https://zaferyalcinpinar.com/bakissiz.html adresinden ulaşabilirsiniz.

bkz: https://zaferyalcinpinar.com/calgidonum.pdf

“Bu davanın şikeyle alakası yok!”

Bkz: https://www.fenerbahce.org/icerik/haber/28580/

*

Hamiş: Evvel Fanzin kapsamında yayımlanan Fenerbahçe Spor Kulübü ilgilerinin tümüne https://evvel.org/ilgi/kara-deryalarda-bir-fenersin adresinden ulaşabilirsiniz.

(…)
İyi bir kadın işçi, iğ ile dakikada ancak beş ilmik atar, oysa kimi dönüşümlü dokuma tezgâhları aynı zaman içinde 30 bin ilmik atıyorlar. Buna göre, makinedeki her dakika, kadın işçinin 100 saat çalışmasına eşittir; ya da, makine her dakikada kadın işçiye on günlük bir dinlenme zamanı sağlamaktadır. Dokuma sanayisi için geçerli olan, modern mekanikle yenilenen tüm sanayiler için de az-çok doğrudur.
Ama ne görüyoruz?
Makine geliştikçe ve insan çalışmasını durmadan artan bir hız ve kesinlikle yendikçe, işçi, dinlenme süresini aynı oranda uzatacak yerde, makineyle yarışırcasına çabasını iki kat arttırıyor. Saçma ve öldürücü bir yarışma bu! İnsan ve makine yarışmasının alabildiğine serbest kalması için, işçiler, zanaatçıların çalışmasını sınırlayan eski loncaların akla uygun yasalarını ve tatil günlerini ortadan kaldırmışlardı.
(…)
Üretici sınıfın kendini adadığı perhiz rejimi, hababam ürettiği ürünler, burjuvaları aşırı ölçüde tüketmek zorunda bırakıyor.
İşçilerin, kendini öldürücesine çalışma ve yokluk içinde sürünerek yaşama gibi çılgınlığı karşısında, kapitalizmin büyük sorunu üretici bulmak ve onların gücünü iki katına çıkarmak değil, tüketici bulmak, isteklerini kamçılamak ve onlarda sahte gereksinimler yaratmaktır artık.
(…)

Paul Lafargue
“Tembellik Hakkı”, Çev: Vedat Günyol, Telos Yay., 7. Baskı, ss. 37-44

“Kelimenin Yüzü”, Kasım 2007’de kitaplaştı. “Meydansız” ise Şubat 2009’da Taş Uçak Şiir Sergisi‘yle birlikte sınırlı sayıda basıldı. Çekirdek Sanat Yayınları taifesinden -sağolsun- Tuncay Takmaz, elinde kalan -dağıtımdan çıkan- bu kitaplarımdan bana göndermiş.  “Bunca mükerrer kitabı ne yapacağım?” diye düşündüm birkaç gün… Tabiî ki “insan”lara ulaştıracağım:-başka ne olabilirdi ki zaten…

İsteyenlere ücretsiz olarak, her daim,  “Kelimenin Yüzü” ve “Meydansız” adlı şiir kitaplarımdan “karşı ödemeli kargo”yla gönderebilirim. İsteyenler, bana e-postayla ulaşabilirler…

Sahicilikle
Zy