(…)Balık tutmakta hiçbir zaman usta olmamışımdır. Kendi yaşıtım olan ve benimkiler kadar mütevazi olanaklara sahip herhangi bir çocuk gibi, misinasının ucuna olta iğnesi, kurşunu ve mantarı bağlı olan sıradan bir kamış kullanırdım, yani sonraları bizim oralarda ortaya çıkacak olan ve benartık epeyce büyüyüp balıkçılık hayallerimi bir yana bıraktığımda yöredeki bazı meraklıların ellerinde görme fırsatı bulduğum o modern gereçlere benzer bir yanı hiç yoktu. Bu yüzden de benim tuttuklarım birkaç sazanla az sayıdaki küçük boy bıyıklı sirozun ve boşa harcanmış pekçok saatin ötesine geçemezdi. Daha doğrusu boşa geçmiş denemezdi, çünkü ben hiç farkına varmadan, gelecekte benim için daha az önemli olmayacak şeyleri “tutuyordum”: hayalleri, kokuları, sesleri, esintileri, duyguları. (…)
José Saramago
Küçük Anılar, Çev: İnci Kut, Can Yay.,2008, s.46
