(…)
Çoğunun yüzünü unuttum büsbütün,
(…)
Halbuki kaç kere karşımda oturup dizildiler
Bir tek kaygıları vardı, hakkımda hüküm okunurken:
Heybetli olmak.
D e ğ i l d i l e r.
İnsandan çok eşyaya benziyorlardı:
duvar saatleri gibi ahmak,
kibirli,
ve kelepçe, zincir filan gibi hazin ve rezildiler.
(…)
NÂZIM HİKMET
(Diz Boyu Karlı Bir Gece’den)
