(…)
YALNIZCA bir kez olsaydı tam bir sessizlik.
Sussaydı tesadüfi olanla ortalama olan
ve komşudan gelen gülüşmeler
ve gürültüsü beynimdeki düşüncelerin
beni açık ve uyanık olmaktan alıkoyan- (s.29)
(…)
ve bir çığlık
topladı tüm sesleri
henüz oluşan
seni söylemek için,
seni taşımak için,
bir köprü gibi tüm uçurumları aşan- (s.30)
(…)
EY karanlık, doğduğum derinliklerden
seviyorum seni daha çok alevden
dünyanın sınırlarını belirleyen
ışık saçarak etrafına
aydınlatan bir alanı
ve hiçbir canlı seni oradan tanımlayamadı.
Ama karanlık çeker alır her şeyi kendine:
Nesneleri ve alevleri, hayvanları ve beni,
nasıl da iç içe yerleştirir
insanları ve güçleri- (s.31)
(…)
BU dünyada yalnızım ama yeterince yalnız değil,
kutsamak için her anı.
Bu dünyada azıcığım ama yeterince az değil,
durmak için önünde senin bir nesne gibi,
karanlık ve akıllı.
İstiyorum iradem olsun ve irademle yürümek
eyleme giden yolda
ve sessiz, sakin, sanki çekingen zamanlarda,
birşeyler yaklaşırken,
istiyorum bilenler arasında olmak
ya da yalnız kalmak. (s.33)
(…)
Biz istemesek de:
Tanrı olgunlaşmakta. (s.35)
(…)
İki nota arasındaki suskunluğum ben,
birbiri ile geçindiği söylenemeyen:
Çünkü ölümün notasıdır hep yükselmek isteyen-
Ama barışırlar karanlık arada
Titreyerek ikisi de.
__________Şarkı güzel kalsın diye. (s.37)
(…)
Yer açılır yeni bir görüşe.
Başka ışık yoktu bu ışıktan önce
ve hiç olmadığı gibi başlar senin kitabın. (s.41)
(…)
özlemini güneşten alan biri.
Ona göre Meryem tüm bilmecelerden arınmıştı,
ama acı çekerken benziyordu herkese: (s.49)
(…)
ve hepsi de bana benzer yalnızlıkta. (s.50)
Rainer Maria Rilke
“Dua Saatleri Kitabı”
Çev: Yüksel Özoğuz, YKY, 4. Baskı
