(…)
Yeter ki sorun—
Ama sormuyorsunuz
Susuyoruz biz de
Susarız sorulmayınca
(…)
Biz taşırız işte onu:
Zorludur, güçlüdür—ağır
Ama neler yüklenmedik
Ki biz şimdiye dek
Havayı, suyu, toprağı
Hepsinden önce ve sonra
Ateşi—evet, asıl onu—
Yakıp kavurur içimizi
Taşıdık ama, yüklendik
Ya bir kez : dağlar
Dağladı da, dağlayacak
Daha—hiç sönmeyecek
Ateşimiz—sizinkidir
Ama taşımazsınız siz
Aldırmazsınız ona
Bilmezsiniz bile ne
(…)
O : özünüzdür oysa
Neyseniz, ne olduysa
O olan neliğiniz—
Olduğunuzu bilmezsiniz
(…)
Oruç Aruoba
“Doğançay’ın Çınarları”ndan…
