102. Öykünmeci, karşılaştırma ve beğeni gücünü kullanarak benzer olgunlukların dağınık öğelerini bir araya getirir; idealist, “tinin gözü” ile bakarak, olası olanı saptar, kişileştirir, somutlaştırır: biri tekil erdemlerin kip ve aşamalarına bağlıdır, diğeri zıtlık içermeyen her şeyi, bir kuraldışı yetkinlikler toplamı içinde birleştirir.
(…)
119. En iyileri yalnızca en iyiler temsil edebilir. Konusu tarafından soğurulan deha kendisini merkeze yerleştirir; tam bu noktada ışıldar, parıltılarını bu noktaya yansıtır: yetenek, kendine özgü becerikliliğiyle, henüz bir merkezde toplanmamış olan ışınları yönetmeye başlar ve bir ikincil güzellikler yığını oluşturur.
(…)
121. Armoni düzenler, melodi ortaya çıkarır.
(…)
126. Körü körüne uygulama, maymunun elindeki tıraş bıçağı gibi, güzelleştirmek isterken paramparça eder.
(…)
128. Bu daha önce de söylenmişti, ama yinelemek gerekir: arzu ve gücün oranları her zaman bakışımlı değildir. Arzunun zenginliği bazen sıradan ve sınırlı zihinlerde ortaya çıkar; bu durumda bütün büyük yetenekler uyuşukluk ve bitkinlik içinde dağılırlar.
(…)
152. Taklitçi, modelini üreten ilkeleri pek ender anlayabilir, kopyacı büyük bir olasılıkla hiçbir zaman anlayamaz.
Johann Heinrich FUSSLI
“Aforizmalar”, Çev: Cem İleri, Sel Yay., Geceyarısı Kitaplığı, 2001
