(…)
“Demek insanlar yalan söylüyor diyorsunuz,” dedim konuşmayı yeniden başlatmak için, çünkü daha çok dinlemek istiyordum bu adamı.
-“Ben bunu başka türlü ifade ederdin, Grethe” diye cevapladı Martin, bana adımla ilk kez hitap ediyordu. “Sahteliğin içindeler çünkü kendi duygularını yeniden bulabilmek için onları yoracak sürekli bir çaba gerekiyor. Düşünmekten de korkuyorlar çünkü bu onları arkadaşlarından, patronlarından ve ortamlarından koparıyor. Düşünen bir insan tehlikelidir, diğerlerinden ayrılır ve bu yüzden de en kötü şeyleri yapabilir. Bu yüzden yaşayan ölülerle, sevdiğini ve nefret ettiğini zanneden ama duyguları yalnız kalma korkusuyla sürekli güdülenen insanlarla çevreleniyoruz. Canlı izlenimi veriyorlar ama plastikler, tıpkı bu dünya gibi. Yalnızca buna katlanmakla kalmıyorlar, canı yürekten de bağlılar bu kendileri gibi plastik dünyaya.
(…)
Gerald Messadié
“Martin Heiddeger’le Aşk ve Suç Yaşamım”, Çev: Sertaç Canbolat
Kabalcı Yay., 1996, s.22
