Demek buraya yaşanacak yer diye geliyorlar; burası ölünecek yer desem daha doğru. Sokağa çıkmıştım. Gördüğüm şey: hastaneler. Bir adam gördüm, sallandı ve yıkıldı. Halk etrafını sardı, bu da beni sonrasını görmekten kurtardı.
(…)
Gürültüler bunlar. Ama burada daha korkunç bir şey var: sessizlik. Büyük yangınlarda bir an gelir ki, gerginlik son haddini bulmuştur; sular sarkar, düşer yere; itfaiye erleri artık tırmanmaz olur, kıpırdamaz kimse. Yukarda kara bir saçak öne doğru kaykılır, arkasında koskoca bir alev, yüksek bir duvar sessizce eğilir. durur herkes; omuzlar kalkık, yüzler gözlere çekili, korkunç yıkılışı beklemektedirler. Buradaki sessizlik de böyle.
Görmeyi öğreniyorum. Bilmiyorum neden, her şey içimde daha derinlere işliyor, her zamankinden daha derinlere. Bir iç dünyam varmış da bilmezmişim. Her şey şimdi oraya gidiyor.
Rainer Maria Rilke
“Malte Laudris Brigge’nin Notları”,Çev: Behçet Necatigil
De Yayınevi, 1966, ss.5-6
