İzanagi ve İzanami göklerin köprüsünde yan yana durmuş ve yükseklerden aşağı bakmış. “Aşağıda bir şey görebiliyor musun?” diye sormuş İzanagi. “Yalnızca su” diye yanıt vermiş İzanami. “Hiç kara var mı diye merak ediyorum.” “Bunu anlayabiliriz demiş İzanagi. “Göklerin mücevher mızrağını alalım ve derinlere doğru fırlatalım. Eğer kara varsa mızrak bunu mutlaka gösterecektir.”
İki tanrı derinliklerde mızrağı gezdirmiş ve çekip çıkarınca ucunda bir şey birikmiş mi diye bakmış. Mızrağın ucundan tuzlu su damlamış ve daha sonra tuzlu bir kütle olarak aşağıdaki denize düşüp bir ada meydana getirmiş.
“Artık aşağıdaki sularda yaşayabiliriz” diye bağırmış İzanami. “kalacak toprağımız oldu.”
Böylece izanagi ve İzanami göklerden ayrılmışlar ve denizin ortasında yarattıkları adada yaşamaya başlamışlar. Orada büyük bir saray inşa etmişler ve mücevher mızrağı, taşıyıcı sütun olarak ortasına yerleştirmişler.
“Adalar, Yazarlar, Şairler”
Sevengül Sönmez, Adalı Yay., 2011, s.92
