22 Eylül 1980
(…)Kim ağzını açıp konuşmuşsa beyaz perdede o kalmıştır. Konuşan kişi, konuşmayanlara vurulduğunda pek nanemolla, pek ıspanakzade, pek hıytırık, pek kıytırık kalsa da, değil mi ki konuşan odur, herkes onun dediklerine kulak kabartacak, herkes sadece onu büyük belleyecektir.
Sanırım, edebiyat alanındaki yanlış kantarmalar da hep buralardan kaynaklanıyor.
Şiir dolabı kırık birinin şiirleri övüldü, yaşamı okurların önüne serildi mi, onun belleklerdeki haksız yeri öyle kolay kolay ortadan kaldırılamıyor.
Şöyle geriye doğru bir bakış fırlatacak olursak, edebiyat tarihlerinin çokluk, yalan dolanlarla, göğün yedi kat yukarsına püskürtülen yazarlarla dolu olduğunu görürüz. Ne yazık ki, okurlarda çokluk bu tıngır elek yazarların yazdıklarından hoşlanacak bir düzeydedirler. Onlar da yollarını eskitmiş yazarların kafasındadırlar.
A. Daudet’in oğlu Léon Daudet, Flaubert’in gerçek bir “mösyö” gözüyle baktığı romancı Vallés’in en ünlü edebiyat tarihlerinde bile gereken yerini almadığından sızlanır. Oysa ona göre Vallés’in tümcesi Zola’nınkinden daha derli-toplu ve daha yoğundurç Huymans’ın anlatımından ise daha ateşlidir.
13 Mayıs 1980
Kimi şairler başkalarının kanatları ile uçmayı alışkanlık haline getirmişlerdir. Çalıp çırptıkları dizeleri, imgeleri, deyiş biçimlerini, dize seslerini yüzlerine vuracak olursanız pişmiş kelle gibi sırıtıp: “Onlar o şiirleri benim için hazırladılar, benim için yazdılar” derler.
Doğrusu, şap şap kalabalık, dizelerin, imgelerin yürütüldüğünü hemen çakar da deyiş biçimleri ile dize seslerinin apartılması karşısında put kesilir.
Oysa gerçek arak burada, bu seslerde, bu kanat kıpırtılarındadır.
…
Saat 18.
Hepimiz karanlık ardından koşuyoruz.
Bir karanlık bulup başımızı ona daldırdık mı, oh, aydınlığa kavuştuğumuzu sanıyoruz.
Bu devekuşu aydınlığıdır. Büyük savların, megalo idea’ların çoğu devekuşu aydınlığı ile boyanmıştır.
Salâh Birsel
“Yaşlılık Günlüğü”, Ada Yay., 1986, ss. 34-35
