SOYADIM
-bir aile ağıtı-
(…)
sokakta omzumda taşıdığım
hiçbir zaman ve hiçbir yerde yanımdan ayrılmayan.
Benim adım mı bu, emin misin bundan?
Taşır mısın tüm kişisel özelliklerimi?
Sahi biliyor musun gemilere yol veren açık kanımı,
haritalarda bulunmayan
derin ve acı vadiler,
karanlık dağlarla dolu olan coğrafyamı?
Belki de gezmişsindir uçurumlarımı,
büyük ıslak kayalarla dolu olan
toprak altındaki dehlizlerimi,
tüzel papağanların ve yılanların,
akrobatik maymunların
ve yanan ağaçların bulunduğu yere
serin ve dipten gelen bir sesle
gururlu yüreğimden dökülen
o eski suyun
katıksız akışını duyumsadığım
kara çamur birikintilerinden çıkıp duran adalarımı?
(…)
köklerimin ve ayrıca
düşlerimin salladığı şu karanlık dallar
ve alnımda açan şu çiçekler
(…)
Emin misin bundan?
Şu yazdıklarından fazlası yok mu sence,
senin öfke mühürüyle mühürlediğinden
fazla yok mu?
(Ah, sormak zorundayım bunu!)
Öyleyse, şimdi soruyorum işte:
Şu davulları görmüyor musunuz gözlerimin içinde?
Nicolas Guillen
“Adam Eden Sözler”, Çev: Ali Cengizkan, Kuzey Yay. 1985
