Traşsız ve cılız, köşeli bir suratla
Günlerdir yatağımın üzerinde
_______________________uzanıp durmakta.
Merdivenden aşağı demir gibi bir gölge sarkmakta,
dudakları devasa ve şişkin, saklı ve parlak.
“Selam size Rus şairleri, –sesi arzuyla çınlıyordu—
Size bir ustura mı versem, belki de bir tabanca?
Sizler dahi değil misiniz? Hafife alın tüm bu kaosu…
Büyük ihtimalle günah çıkarma dualarınızı söylersiniz şimdi?
Veya bir gazete alıp, bir sütunu kesip
duyduğunuz utancı örtebilir misiniz sigara sarar gibi?”
Ben yanındayken o neden sana sarılıyor?
Ne cüretle atkımı üzerinde deniyor?
Göz ucuyla sigaralarımı süzüyor… Heyhat!
Uzak dur benden, uzak dur
İmdat! İmdat!
Andrei Voznesenski, 1963
Çev: Duygu Gündeş-Zafer Yalçınpınar
