(…)arama beni
hastane bahçesinde, gıcırtılı sedyelerde
karyola demirlerinde, sandalyelerde, pencerelerde
(…)
ilikle gömleğimi, kilitle kapıyı üzerime
kilitle gözlerimi:
yakınlardaki gölge ağaç vermiyor.
evine dön
sil omuzlarından hızar tozlarını
sil suratından tren raylarını
kontrolden çık, durağa dal
yeryüzüne bakma bana bak!
Yeri öpme, beni öp!
(…)
Uluer Oksal Tiryaki
İspirto Fanzin, Sayı:1, Şubat 2016, s.4