(…)
Biri boğuk bir sesle haykırdı: “İşte ekmeğimize el koyan! İşte o! Onun yüzünden yiyecek hiçbir şeyimiz yok!” Komşular da iki büklüm olmuş annemin üzerine yürüdüler. Kalabalık sayılmazlardı, içinden boğucu pis bir kokunun yayıldığı pürüzlü bir duvarın kenarından ilerliyorlardı. Gocuklu adamlar komşuları silahla tehdit edince, donuk gözlerle silahlara baktılar ve açılıp geri çekildiler.
Babamın, annemi nasıl arayıp bulduğunu anlayamamıştım. Evlerden birinin mahzenine atılmıştı annem.
Oraya gittik. Hava kapalıydı, o kadar kapalıydı ki gökyüzü neredeyse yere değiyordu, şiddetli yağmur yağıyordu.
(…)
Dedem hikâyesini bitirdiğinde hâlâ dizlerine sarılıyordum. Eğer bana izin verilseydi, muhtemelen çöp konteynerlarına tırmanır ve o zamana kadar attığım bütün yiyecekleri bulur çıkarırdım. Af dilemek için… Yiyeceklerden, dedemden ve kendimden…
Arthur Conan Doyle: “Aşkı, savaşı ve kıtlığı deneyimlemeyenler yaşamış sayılmazlar,” diye yazmıştı. Savaş da aşk da kıtlık da insan ısdırabının özüdür. Ancak bazen insanla Tanrı arasındaki tek muhtemel diyalog sadece onlardan geçiyormuş gibi gelir bana.
Platon BESEDİN
“Açlık”, Çev: Emine Karabacak Kündem
6:45 yayınları, 2021, 1. Baskı,
İllüstrasyonlar: Rajab Eryiğit
